» Μια χώρα δίχως ένα ποτάμι που να κυλάει πλούσιο και πλατύ δεν είναι χώρα. Να κάθεσαι στην όχθη του ποταμού αφήνοντας τα νερά να κυλούν μπροστά σου και να παρακολουθείς τους ελαφρούς κυματισμούς τους… ν΄ ακούς τον παφλασμό τους στην όχθη… να βλέπεις τα σχέδια που φτιάχνει ο άνεμος πάνω στο νερό… να βλέπεις τα χελιδόνια ν΄ αγγίζουν το νερό και το νερό να παγιδεύει τα έντομα… και μακριά, απέναντι, στην άλλη όχθη, οι ανθρώπινες φωνές ή ο ήχος του φλάουτου που παίζει κάποιο αγόρι στη σιγαλιά της νύχτας να ησυχάζουν κάθε θόρυβο δίπλα σου. Για κάποιο λόγο το νερό μοιάζει να σε εξαγνίζει, να καθαρίζει την σκόνη από τις χθεσινές αναμνήσεις και να δίνει στο νου την ποιότητα της δικής του καθαρότητας, καθώς το νερό είναι καθαρό το ίδιο… Το ποτάμι δέχεται τα πάντα – υπονόμους, ψοφίμια, τις βρομιές των πόλεων απ΄ όπου περνάει – και παρόλα αυτά καθαρίζει τον εαυτό του μέσα σε λίγα χιλιόμετρα, δέχεται τα πάντα παραμένοντας αυτό που είναι, δίχως να νοιάζεται για το καθαρό ή το ακάθαρτο ή να τα ξεχωρίζει μόνο οι γούρνες και οι νερόλακκοι μολύνονται αμέσως, γιατί τα νερά τους δεν είναι ζωντανά, δεν κυλάνε όπως στα πλατιά μυρωμένα τρεχούμενα ποτάμια. Ο νους μας είναι νερόλακκος που βρομίζει γρήγορα.
Αυτή η μικρή γούρνα που την λέμε νου, κρίνει, ζυγίζει, αναλύει, αλλά παρόλα αυτά μένει πάντα μια μικρή λιμνούλα με υπευθυνότητες!..»

» Αν έχω μια πλήρη, ακέραιη σχέση με κάποιον – όχι σαν ιδέα ή σαν εικόνα – τότε έχω σχέση με κάθε ανθρώπινο πλάσμα στο κόσμο. Τότε, θα φροντίσω να μην πληγώσω κανέναν – Ας πληγώνονται εκείνοι!..
Τότε πήγαινε και κήρυξε τα, μίλα γι’ αυτά – αλλά δίχως την επιθυμία να βοηθήσεις τους άλλους… Καταλαβαίνετε ;
Αυτό το »θέλω να Βοηθήσω τους άλλους» είναι το πιο φρικτό πράγμα που μπορεί να πει κανείς… Και ποιος είσαι Εσύ… – συμπεριλαμβανομένου και του ομιλητή – που θα βοηθήσεις τους άλλους ;
Βλέπετε, ΚΥΡΙΕ…
Η Οm-ορφιά του δέντρου ή του λουλουδιού ή του ποταμού ή του αθώου βλέμματος, δεν θέλει να σε βοηθήσει, είναι απλώς… εκεί.
Από σένα εξαρτάται να κοιτάξεις την αθλιότητα ή την Ομορφιά!..
Και αν είσαι Ανίκανος να την Κοιτάξεις, τότε να βρεις γιατί, έχεις γίνει… τόσο αδιάφορος, τόσο αναίσθητος, τόσο ρηχός και άδειος!.. Αν το βρεις αυτό, τότε θα βρεθείς σε μια κατάσταση όπου, τα νερά της ζωής κυλάνε… και δεν χρειάζεται να κάνεις Τίποτα… Εσύ!.. »
Krishnamurti
Όμορφο, δημιουργικό και χαρούμενο Καλοκαίρι…